SZKOŁA PODSTAWOWA W BISKUPICACH

Mimo iż dzieje Biskupic sięgają czasów przedhistorycznych, pierwsze wzmianki o powstaniu szkoły pochodzą dopiero z 1836 r. Niedługo potem zlikwidowano nauczanie, gdyż szkoła stała się ciężarem dla gminy.
W parę dziesiątków lat później szkołę reaktywowano, a uczęszczały do niej dzieci ze wsi: Biskupice, Szczygłów i Sułów. W czasach zaborów i w okresie międzywojennym do obwodu tego należała także wieś Dobranowice.
Pierwsza szkoła, usytuowana w pobliżu kościoła św. Marcina, był to niewielki, drewniany budynek obity deskami. Wewnątrz mieściły się dwie sale lekcyjne, maleńki sekretariat, a za nim ciasne pomieszczenie dla biblioteki. Nauka trwała 6 lat.

     W większej sali uczyły się dwie klasy równocześnie, dla każdej z nich przemiennie odbywały się zajęcia ciche / praca pisemna, czytanie, rysunki itp./ i głośne / wykład nauczyciela, odpytywanie/. W sali mniejszej lekcje prowadzono dla każdej klasy oddzielnie.
      Nauczaniem trudniły się siostry zakonne ze zgromadzenia duchaczek, między innymi s. Gertruda, s. Rozalia, s. Janina. Pamiętający siostry dawni uczniowie wspominają, iż były one dobrymi pedagogami, chociaż wymagającymi i dość surowymi.
       Drewniany budynek szkolny był niemym świadkiem tragicznych wydarzeń w grudniu 1943 roku. W salach lekcyjnych hitlerowcy prowadzili brutalne przesłuchania aresztowanych członków ruchu oporu z Biskupic i sąsiednich wiosek. Skatowanych wywieziono najpierw do krakowskiego więzienia Monteluppich, dalsze ich losy są do dziś nieznane. Żaden z aresztowanych nie ocalał, rodziny ofiar nigdy nie dowiedziały się gdzie i w jakich okolicznościach ich najbliżsi stracili życie. Pomnik, wzniesiony w roku 1946 , jest zbiorową symboliczną mogiłą ofiar hitlerowskiego terroru.
      We wrześniu 1949 roku szkołę przeniesiono do dworku p. Waltera, dawnego dziedzica wsi, któremu odebrano majątek na mocy reformy rolnej. Adaptowano dla potrzeb nauczania 3 sale lekcyjne, salę gimnastyczną, pomieszczenie na kancelarię i bibliotekę. W sześciooddziałowej szkole dzieci uczyły się w klasach łączonych, a do klasy siódmej przechodziły do Szkoły Podstawowej w Przebieczanach.
    Nauczanie przeszło w ręce świeckich pedagogów. Pierwszym kierownikiem biskupickiej szkoły w "Walterówce" została p. Janina Jeleń. Uczyły też m.in. P.Genowefa Nawratił i P.Władysława Sieczek.

W roku 1954/55 Szkoła Podstawowa w Biskupicach była już siedmioklasowa, natomiast pierwsi absolwenci ośmioklasówki opuścili szkołę w roku szkolnym 1968/69. Z początkiem lat sześćdziesiątych przeprowadzono remont dworku i adaptowano na cele szkolne kolejne pomieszczenia, jednak stan techniczny budynku z roku na rok się pogarszał. Nie było w nim niezbędnych urządzeń sanitarnych, klasy stały się za ciasne dla coraz liczniejszych roczników uczniów. Wilgoć, zagrzybienie, pękające ściany i stropy zagrażały zdrowiu i bezpieczeństwu dzieci i nauczycieli.
Istnienie szkoły w takich warunkach stanęło pod znakiem zapytania, remont kapitalny pochłonąłby wiele funduszy i zapewne musiałby ciągnąć się latami, a i tak baza szkolna niewiele by zyskała. Mieszkańcy wsi i rodzice uczniów nie dopuszczali myśli o likwidacji szkoły, ale by ją utrzymać, należało poczynić stosowne kroki. W 1980 roku zawiązał się Społeczny Komitet Budowy Szkoły w Biskupicach. Powstanie nowego obiektu było bowiem możliwe tylko w czynie społecznym i systemem gospodarczym, jako że nie ujęto tego zamierzenia budowlanego w wojewódzkim planie inwestycyjnym.

Członkowie SKBSz., któremu wówczas przewodniczył p. Stanisław Permus, uzyskali wsparcie ze strony miejscowego społeczeństwa, władz gminnych i wojewódzkich, krakowskiego kuratorium oświaty i wielu instytucji oraz zakładów pracy, które zdeklarowały pomoc zarówno finansową jak i w robociźnie. Od początku gorącym orędownikiem dzieła budowy nowej szkoły stał się ks. Tadeusz Dąbrowski, proboszcz miejscowej parafii.
Z końcem roku 1981 deklaracje o przystąpieniu do czynu społecznego zgłosiło prawie 200 rodzin ze wsi Biskupice, Sułów i Szczygłów. Zadeklarowane kwoty pieniężne i dniówki robocze stanowiły 30% kosztów całkowitych budowy. Kilka lat upłynęło na pracach przygotowawczych / uzyskanie parceli, wykonanie projektu budynku i jego otoczenia zgodnie z zaleceniami Wydziału Ochrony Zabytków UM Krakowa, zgromadzenie niezb
materiałów budowlanych.

Głównym projektantem obiektu szkolnego był śp. mgr inż. Bolesław Beroński z Miejskiego Biura Projektów w Krakowie, zaś kierownikiem budowy został, dziś także już nieżyjący, p. Stanisław Kot z Biskupic. Uroczystość wmurowania symbolicznego kamienia węgielnego, aktu erekcyjnego w fundamenty szkoły odbyła się 21 października 1984 roku. Od tego momentu prace ruszyły pełną parą i chociaż członkowie Społecznego Komitetu Budowy musieli pokonać jeszcze wiele przeciwności, mogli po 5 latach powiedzieć z satysfakcją: "Finis coronat opus - koniec wieńczy dzieło".